„Więc gdzie są nasze groby? A gdzie ich nie ma…? Karol Wojtyła, Jan Paweł II        Po 1945 roku, w komunizowanym w pośpiechu Kraju, podobnie jak to bywało też wtedy w Sosnowcu, Zagłębiu Dąbrowskim i w nowo powołanym Województwie Śląsko – Dąbrowskim (później stalinogrodzkim, następnie katowickim, a dzisiaj śląskim), Sowieci oraz ich nieliczni polscy współpracownicy (nie tylko polscy!?) czynili wszystko, by wybitnych i dotąd nieskalanych kolaboracją Polaków, nie tylko zohydzić w oczach Polaków, ale jednocześnie wymazać z pamięci narodowej. Wymazywano i zakłamywano więc niemal wszystko, co tylko „nasza przewodnia partia” oraz powiązani z nią różnymi partykularnymi nićmi różni osobnicy, mogli zafałszować i wypaczyć. Czyli tuszowano, lub przedstawiano wiele spraw niezgodnie z rzeczywistością, i do tego jeszcze w fałszywym świetle historii. Ten podły indoktrynujący proces, którego jednym też z zakamuflowanych celów było wykreowanie nowych ludzi, tak zwanych „internacjonalistów proletariackich”, kosztem wynarodowienia Polaków, przebiegał wielowarstwowo. Pewne społeczno – polityczne rozluźnienie, dalej jednak śledzone bacznym okiem komunistów, następowało dopiero po 1956 roku, a raczej w latach 70. XX w., a gdy partia doznała już całkowicie zadyszki w końcowych latach 80. XX w., to nawet wśród wielu dotychczasowych partyjnych przytakiwaczy pałeczkę kontroli inwigilacyjnej nad społeczeństwem przejęły już w zasadzie tylko komunistyczne służby specjalne i powiązani z nimi agenci. Pomijam...